Czas na prawdę

Dwa dni temu poznałam prawdę. Mój mąż jest seksoholikiem.

Nie mogę sobie poradzić. Nie wiem co mam robić, czuję się jak stara ściera rozdarta na strzępy. Ogromny ból, ogromny żal, brak słów, by to opisać.

Ma świadomość swojej choroby od ok. 10 lat. Wiedział o niej już przed ślubem, milczał. Co prawda wtedy nie był to tak zaawansowany problem, ale już istniał. Po raz pierwszy zdradził mnie ok. 3 lata temu. Masturbacja przestała wystarczać. Potem powtarzał to wielokrotnie, ostatnio w niedzielę, po czym wyznał mi w końcu prawdę. Robił to z prostytutkami, to na nie tracił nasze pieniądze.

Mówił, że ta choroba jest przerażająca. Upokarzająca. Że on już nie odczuwa przyjemności z seksu, to jest niepohamowana potrzeba, pozostawiająca ból. Wewnętrzny. Rozdzierają też wyrzuty sumienia. Trudno mi to opisywać, bo nie rozumiem tego tak do końca.

Powiedział, że zamierza się leczyć, skończyć z tym ostatecznie, postarać się wrócić do normalności. Wielokrotnie próbował z tym walczyć, ale mu nie wychodziło. Myślał, że może poradzić sobie z tym sam, ale to oczywiście g^ówno prawda. Teraz chce specjalistycznej opieki.

Przeprosił. Wie jak bardzo mnie skrzywdził , jak strasznie oszukał i upokorzył. Powiedział, że usunie się z naszego życia, zniknie byśmy mogli stworzyć sobie nowe, lepsze. Powiedział, że jestem jeszcze bardzo młoda i im szybciej znajdę nowego partnera i ojca dla naszych dzieci tym lepiej. Bo one są jeszcze małe i teraz łatwiej będzie im zaakceptować nową sytuację. A z człowiekiem takim jak on nie da się żyć szczęśliwie.

Rozmowa była długa. Gdy zapytałam, czy ma jakieś marzenia, powiedział że ma. Chciałby się leczyć, naprawić to wszystko. Chciałby być z nami, odbudować zaufanie, choć wie, że ja nie będę chciała na niego patrzeć. Mówił, że strasznie mnie kocha, wszystko to co robił nie miało nic wspólnego z uczuciem, to były zawsze prostytutki, których po chwili już nie pamiętał, bo chodziło tylko o tą potrzebę wyżycia się. Ale ja nie wiem, czy da się kochać i ranić. W moim pojęciu miłości to się wyklucza.

Co robić? Co robić??? Tyle razy coś mi nie grało, podejrzewałam go o uzależnienie od hazardu, ale o tym w życiu bym nie pomyślała. Do końca chciałam wierzyć, że on jednak jest szczery i lojalny, tak jak ja. Zawiodłam się. Mam kolejny dowód na to jaką naiwną istotką jestem.

Nie mam pojęcia jak dalej postąpić. Z jednej strony to mój mąż, kocham go, chciałabym dać mu wsparcie, nadzieję, że jeszcze może poukładać swoje i nasze życie. Z drugiej strony tak cholernie mnie skrzywdził. Chyba nawet jeszcze nie dociera do mnie jak bardzo. Mam szansę na spokojne życie, bez ciągłych stresów, nerwów, strachu. Z dala od źródła moich nieszczęść. Nie wiem, czy byłabym w stanie związać się z kimkolwiek innym, nie wiem czy miałoby to sens, bo jestem osobą, która świetnie nadaje się do tego, by ją ranić. Zapewne każdy kolejny zrobiłby mi to samo. Ale pewnie miałabym szansę nawet na unieważnienie małżeństwa w kościele. Bo przecież oszukał mnie, zataił informację o swojej poważnej chorobie, nie wiedziałam komu składam przysięgę. Całe małżeństwo jest oparte na kłamstwie. On nawet nie miał rozgrzeszenia przed naszym ślubem i brał go w nieczystości. A ja wcale nie spowiadałam się z wcześniejszego współżycia, żeby nie robić sobie problemów - czyli też kłamstwo. Zastanawiam się, czy jest to moja pokuta za ten grzech? Czy może druga szansa od Boga na lepsze życie? Nie mam pojęcia. Nie wiem czy w ogóle dla Boga istnieje coś takiego jak unieważnienie przysięgi, czy to tylko chory wymysł współczesności.

Za kilka dni mamy się przeprowadzać do wynajmowanego mieszkania. Mieliśmy zacząć nowe, lepsze życie. A teraz, co robić? Jeszcze ostateczna umowa nie podpisana, ale już kaucja wpłacona i zostało tylko kilka dni. Kogo facet sobie znajdzie tak szybko? Z resztą ja nie mogę zostać w tym domu, tu na pewno nie osiągnę spokoju, bo moja rodzina też mnie krzywdzi i mogę tu jedynie liczyć na jeszcze więcej stresujących sytuacji. A czy tam dalibyśmy radę finansowo? Zdecydowaliśmy się na tę wyprowadzkę mając w świadomości, że będziemy żyć bardzo, ale to bardzo skromnie. A teraz? Skąd jeszcze pieniądze na leczenie? Boże, kto mi odpowie na te wszystkie pytania? Co robić??? Błagam, niech mi ktoś powie co robić???

Brakuje mi już łez...